Jihad Holocaust

De ontkenning van de holocaust en van de jihad: een vreemde
parallel

Gepubliceerd in De Vernieuwing, Uitgave van de Prof. Dr. W.S.P. Fortuyn Stichting, het
Wetenschappelijk Bureau van de Lijst Pim Fortuyn, 17 november 2006

'Integratie vooral probleem voor autochtonen' - dat is de kop van de voorpagina van de
Nederlandse kwaliteitskrant(red.?) NRC Handelsblad van 4 november 2006. Heel wat
lezers zullen boos of verbaasd zijn geworden over die triomfantelijke krantenkop, zeker
een groot deel van de Turkse en Marokkaanse huisvaders die zich terecht ernstig zorgen
maken om de toekomst van hun kinderen en kleinkinderen.
Alle lijstjes waar je niet bovenaan moet staan, worden immers aangevoerd door
allochtonen. Werkeloosheid, criminaliteit, gezondheid, schoolverlating, huisvesting,
gezondheid, en dan nog de al dan niet echte discriminatie. Als dát geen probleem is voor
de allochtonen, wat dan nog wel? En als dat geen integratieprobleem is, wat is het dan
wel?
'Ach, het is de NRC maar,' is natuurlijk de verstandigste reactie op zo'n idiote
krantenkop. Had de NRC niet ook zo'n onvergetelijk commentaar over Pim Fortuyn op
de dag dat hij vermoord werd? Wie de misselijke onzin van de NRC gelijkmoedig naast
zich neerlegt, verdient natuurlijk ieders bewondering.
Toch is er hier wel degelijk iets heel naars aan de hand. Het blijkt keer op keer dat de
Nederlandse politiek correcte elite waar de NRC voor schrijft, denklui is en de waarheid
vreest. Er wordt maar raak gekletst, en ja, Pim Fortuyn die daar wel eens wat van zei,
die is er niet meer. Wat te denken van een denkbeeldige krantenkop als: 'Moord op Theo
van Gogh vooral probleem voor Theo van Gogh'? Zou de domme harteloosheid daarvan
wel tot de lezers doordringen?
Tegelijkertijd nemen al die keurige en welopgevoede mensen die in Nederland de NRC
lezen, het de moslims hevig kwalijk dat de islamitische wereld aan een rare misvatting
lijdt. De goedgedocumenteerde Duitse poging om in de jaren veertig de joden uit te roeien
wordt daar domweg ontkend. De Iraanse president Ahmedinejad haalt zo nu en dan de
voorpagina's met zijn ontkenningen van de Holocaust, maar het is in de islamitische
wereld bijna de norm niet te geloven dat de dingen die wij de Holocaust noemen echt
gebeurd zijn. Behalve als een staatshoofd het er over heeft, zijn de dagelijkse islamitische
ontkenningen van de Holocaust nauwelijks nog nieuws.
Alleen de aller-dappersten in de wereld van de islam durven te schrijven of te zeggen dat
de Holocaust gewoon echt heeft plaats gevonden. Daar kunnen de Nederlandse leraren
die bij Vaderlandse geschiedenis de Tweede Wereldoorlog maar niet meer behandelen
om maar geen moeilijkheden met hun Marokkaanse leerlingen te krijgen nog een
voorbeeld aan nemen. De sancties hier stellen namelijk echt niets voor vergeleken bij de
sancties daar.
Natuurlijk is het vooral weer te wijten aan denkluiheid en waarheidsvrees dat in de
islamitische wereld door politieke en religieuze leiders de Holocaust ontkend pleegt te
worden. Maar er is nog een factor. Tijdens het proces van migratie naar Europa hebben
de moslims de Europeanen leren kennen als goedgelovige sulletjes, als gemakkelijk te
bedotten softies, die meteen met uitkerinkjes en subsidietjes klaar staan als je maar een
beetje amok durft te maken.
In dit verband is het goed in herinnering te brengen hoe de foute activist Diyaab Abou
Jaja op de Nederlandse tv er over opschepte dat die domme Belgen zijn geheel gelogen
vluchtverhaal geloofd hebben, en hem asiel hebben verleend. Zelfs de vluchtverhalen van
niet-foute migranten, broodnodige bondgenoten in de strijd, zoals de inmiddels
wereldberoemde Ayaan Hirsi Ali, waren gelogen. Nee, die Europeanen, dat zijn
goedgelovige, onnozele slapjanussen.
Zouden zulke slapjanussen in staat zijn geweest in ongeveer zes jaar meer dan zes
miljoen joden te vermoorden? Dat kan niet waar zijn, dat moet propaganda zijn die een
sinister doel dient. Het moet dus wel Zionistische propaganda zijn, bedoeld om het
wegjagen en mishandelen van de Palestijnen te rechtvaardigen. Europeanen in de rol
van massamoordenaar? Kom nou, laat me niet lachen.
Wij weten intussen dat het juist de sulletjes en de kleine bureaucraten zijn die maar al te
gemakkelijk aan massamoord meewerken, maar dat inzicht is onze moslimse medemens
gelukkig nog bespaard gebleven. Die denkt en weet dat de Holocaust niet heeft plaats
gehad, want dat wordt hem verzekerd door boeken en kwaliteitskranten, op de tv en op de
radio, ja zelfs vanaf de preekstoel in de moskee. En het sluit aan bij zijn eigen ervaringen
met Europeanen.
Toch is het niet zo'n goed idee om ons nu te gaan verlustigen in onze intellectuele
voorsprong op de islamitische Holocaust-ontkenners. Een belangrijk en uniek
verschijnsel binnen de islamitische cultuur wordt door politiek correct Europa namelijk
even zeer ontkend. En het gaat hier om een verschijnsel dat niet minder belangrijk en
niet minder uniek is dan de Holocaust: de islamitische jihad.
Jihad is de gewapende strijd tegen de niet-moslims. De bewoners van niet-islamitische
landen dienen te worden onderworpen totdat ze de superioriteit van de islam erkennen.
Er zijn tientallen verzen in de koran en tientallen uitspraken van Mohammed, de
profeet van de islam die dit zo stellen. Bovendien zijn er honderden bladzijden in de
gezaghebbende handboeken van het islamitisch recht die de theorie van de jihad
bevestigen en uitwerken.
Er zijn duizenden boeken en pamfletten op de markt die deze boodschap doorgeven. Er
zijn duizenden sites op internet die deze boodschap uit ten treure herhalen. Er zijn
nauwelijks moslims te vinden die dit tegenspreken. Onder de moslims die dit
tegenspreken bevindt zich geen enkele gezaghebbende godsdienstige leider. De moslimse
schrijvers of denkers die bezwaar maken tegen het principe of de praktijk van de jihad
hebben nauwelijks enige aanhang, als ze al niet gedwongen zijn in ballingschap buiten
de islamitische wereld te leven.
De regels van de Jihad vereisen niet dat de onderworpenen zich ook daadwerkelijk tot de
islam bekeren. Ze moeten alleen de superioriteit van de islam erkennen. Het behoeft
weinig uitleg dat wanneer iemand maar lang genoeg gedwongen wordt de superioriteit
te erkennen van een godsdienst die hij niet aanhangt, hij die erkenning gaat
internaliseren en ten slotte in arren moede maar moslim wordt. Maar helaas, de officiële
theorie van de islam over Jihad beperkt zich er niet toe de vruchten van dit psychologische
proces af te wachten.
Ook moesten de niet-moslims een belasting aan de moslims betalen. Middeleeuwse
archieven laten zien dat christenen en joden onder islamitisch oppergezag op den duur
met haast niets anders meer bezig waren dan met het opbrengen van die belasting. Wie
namelijk niet betalen kon, kreeg bepaald geen kwijtschelding, maar werd gemarteld tot
hij betaalde of overleed. De islam kende geen loket, bemand door een vriendelijke
maatschappelijk werkster, waar minvermogenden een vrijstelling konden verkrijgen.
Er was maar een manier om van die belasting af te komen, en dat was moslim te
worden.
Verder bevat de islamitische wet een groot aantal voor niet-moslims ongunstige
discriminerende bepalingen. Het eindresultaat van de Jihad en de daarbij behorende
discriminatie en onderdrukking is dan ook steeds geweest dat de getroffen bevolking
overging tot de islam en dat de oorspronkelijke cultuur van de getroffen bevolking is
verdwenen. Het is vooral de Egyptische joodse schrijfster Bat Ye'or die dit in haar boeken
heeft gedocumenteerd. Deze boeken zijn oorspronkelijk in het Frans geschreven, maar
inmiddels haast allemaal in het Engels vertaald. Ze zijn nooit besproken of gerecenseerd
door de NRC.
Een Amerikaanse arts, Andrew Bostom, heeft in een kort geleden verschenen Engelstalig
verzamelwerk van ongeveer 750 bladzijden het thema van de Jihad door de hele
geschiedenis van de islam heen nagetrokken, en tientallen oorspronkelijke documenten
en verslagen vertaald en laten vertalen. Het resultaat is een indrukwekkende aanklacht.
De jihadstrijders hebben miljoenen mensen gedood en vernederd, tot slaaf gemaakt en
verminkt, beroofd en verkracht. De kruistochten, waar elke westerling zo graag zijn
excuses voor aanbiedt, vallen daarbij volledig in het niet. Het boek van Andrew Bostom
is natuurlijk evenmin besproken in de NRC.
Jihad heeft ruim duizend jaar groot succes gehad, en is pas gestopt met het ontzet van
Wenen in 1683. Er is al vaker op gewezen dat Jihad voeren een inderdaad buitengewoon
succesvolle manier van opereren is. Er is dus geen enkel motief voor moslimse leiders om
de Jihad af te zweren. Sinds het ontzet van Wenen in 1683 is de overmacht van het
westen zo groot geweest dat islamitische staten, in verhouding met het westen,
eenvoudigweg te zwak waren. Islamitische regeringen waren niet in staat de Jihad voort
te zetten zonder zichzelf in groot gevaar te brengen. Dus is de Jihad door staten toen
opgehouden. Dat heeft een periode van betrekkelijke rust voor Europa opgeleverd, waar
pas recent een einde aan is gekomen.
Tot op de dag van vandaag is het voor staten riskant om het Westen een oorlog te
verklaren. Het lot van het Afghaanse Taliban-regime en Saddam Hoessein heeft dat
afdoend aangetoond. Jihad op particulier initiatief zonder dat er een regering of een
hoofdstad als verantwoordelijk kan worden aangewezen, is echter een andere zaak. Sinds
ongeveer 2001 is en nieuwe en andere praktijk van Jihad begonnen. Er wordt niet
langer statelijke Jihad gevoerd, maar de Jihad van tegenwoordig is particuliere Jihad.
Dat komt neer op guerilla en terrorisme, beide zoals wel gebleken is moeilijk te bestrijden
vormen van gewelddadigheid.
Individuele moslims worden tegenwoordig opgeroepen zich, ter vervulling van hun plicht
tot Jihad, gewapenderhand tegen de heersende niet-islamitische regeringen en regimes te
keren, waar ook ter wereld, maar vooral natuurlijk tegen de Amerikanen en de joden. De
Amerikanen en de joden zijn zoals bekend in de beleving van een bepaald soort moslims
immers verantwoordelijk voor alle oorlog, kwaad en onrecht dat er zich in de wereld
afspeelt.
Een moslim die wenst deel te nemen aan die Jihad tegen het westen of die daar
propaganda voor maakt, en die tegelijkertijd de nationaliteit heeft van een westers
land, maakt zich schuldig aan landverraad. Maar mogelijk denken westerse juristen
daar anders over, want particuliere jihad-propagandisten lopen haast overal ter wereld
vrij rond, behalve uiteraard in het Midden-Oosten.
Daar weten de regeringen namelijk precies wat de islam zoal voorschrijft. Regeringen in
de islamitische wereld zelf treden dan ook onbarmhartig op tegen privee-activisten die
oproepen tot Jihad, zelfs al doen ze dat vanaf de kansel in de moskee. Vandaar dat
predikanten als Fawwaz Jneid, afkomstig uit Syrië en werkzaam in Den Haag, niet in
hun vaderland mogen preken.
Propaganda voor de Jihad tegen de vijanden van God en de islam is lang niet altijd
subtiel. De Haagse imam Sheikh Fawwaz Jneid heeft zoals sinds oktober 2006 bekend is
er in 2004 toe opgeroepen dat Gods wil zou geschieden ten aanzien van Theo van Gogh
en Ayaan Hirsi Ali. Het moordzuchtige geschreeuw van de imam zou je eerder verwacht
hebben in de clubkroeg van Hell's Angels dan in een godshuis.
Inderdaad, een engel uit de hel. Fawwaz heeft op een gore, vieze en lichamelijke manier
twee mensen zodanig ontmenselijkt dat Mohammed Bouyeri korte tijd later, op 2
november 2004, in alle gelijkmoedigheid het slachtersmes in het lichaam van Theo van
Gogh kon steken. Ondanks zijn haat en ondanks zijn sadistische neigingen wist Fawwaz
nog wel zo bedachtzaam te formuleren dat de juristen waarschijnlijk het nakijken
hebben.
Zijn rauwe kreten dat Gods wil diende te geschieden, worden in een geseculariseerde
maatschappij immers niet opgevat als een specifieke oproep aan een specifiek
mensenkind om te wapen te lopen. Voor een bepaald soort moslims ligt dat anders. Alles
wat er maar gebeurt, auto-ongelukken, Tsunami's, dijkdoorbraken, moordaanslagen,
overlijden aan koorts - het is allemaal Gods wil, anders zou het niet gebeurd zijn. Wie
gezegend is met het inzicht te weten wat Gods wil is, zal Gods wil doen. Dus is van Gogh
vermoord, en Ayaan geëmigreerd.

De parallel

Maar nu het rare. De Jihad bestaat zo goed als de Holocaust. De geschiedenis van de
Jihad is overvloedig wetenschappelijk gedocumenteerd. De kranten in het Arabische
taalgebied staan er vol over. Er wordt vanaf kansels in Nederland tot Jihad opgeroepen.
Er staan tientallen moslims wegens het voorbereiden van Jihad voor de Nederlandse
rechter. De Jihad heeft zelfs binnen Nederland al tenminste één slachtoffer geëist. Maar
de Nederlandse elite heeft de Turken en de Marokkanen leren kennen als vriendelijke
gastarbeiders met petten en snorren. Zouden zulke brave mensen in staat zijn tot Jihad?
Kom nou, dat kan zo niet zijn. Dus wordt de Jihad door de politiek correcte journalistieke
en de politieke elite van Nederland volstrekt ontkend.
Dat levert een mooie parallel op. De opiniërende elite van de islamitische wereld ontkent
de Holocaust, en de opiniërende elite van het westen ontkent de Jihad. Beide elites
denken dat degenen die hen tegenspreken, daar macabere motieven voor hebben. Wie
bijvoorbeeld de Nederlandse mandarijnen erop wijst dat Jihad gewoon bestaat en
landverraad is, kan erop rekenen verdacht te worden van racisme en wat al verder niet
meer. Wie in een islamitische milieu de Holocaust als echt gebeurd beschouwt, kan erop
rekenen ervan beschuldigd te worden dat hij een agent van het Zionisme is.
Jihad keert zich niet alleen tegen regeringen die hun macht gelegitimeerd weten door iets
anders dan de islam, maar ook tegen lakse moslims en tegen niet-moslims die de islam
beledigen of kritiseren. De meeste moslims weten dat maar al te goed, en houden dus hun
mond stijf dicht. Dat is hoogst vervelend, want zonder de steun van de moslims die een
hekel hebben aan bedreigingen met moord en doodslag kunnen we de strijd tegen de
moslims die zulke bedreigingen als een goddelijke opdracht zien, niet winnen.
Gematigde moslims proberen de drift tot geweld die er in hun kring heerst te beteugelen
door te vertellen dat Jihad niet alleen knokken is, maar ook de strijd tegen het kwaad dat
ieder mens in zijn eigen hart heeft. Dat is hoopvol en sympathiek, maar het helpt niet zo
erg.
Het heeft zelfs een vervelende bijwerking, want in de propagandaoorlog proberen
kwaadwillende moslims nu hun vijanden zand in de ogen te strooien door te betogen dat
'het rijke islamitische begrip Jihad' niet zo maar een synoniem van knokken en meppen
is, maar staat voor zelfstrijd, voor spirituele oefening in het overwinnen van het kwaad in
de eigen ziel. De brave lezers van de NRC zullen wel weer diep onder de indruk zijn, en
vergeten daardoor de goedgedocumenteerde gruwelen die zijn voortgevloeid uit
eeuwenlange Jihad in Europa, Azië en Afrika.
Vanaf de zijlijn is het natuurlijk intellectueel hoogst bevredigend vast te stellen dat er
sprake is van een wederzijdse ontkenning van Holocaust en Jihad. In de verhouding
tussen het westen en de islamitische wereld is er, helaas, een ander probleem dat van
groter direct belang is, en dat is het westerse gebrek aan vertrouwen in de eigen cultuur.
Hetzelfde nummer van 4 november van de NRC geeft daar mooie voorbeelden van. Zo
schrijft deze prachtkrant op p. 53: 'De drie pilaren van de Nederlandse cultuur: zekerheid,
hebberigheid en amusement.'
Het is meer de woordkeus dan de inhoud, want wat is er verkeerd met het streven naar
zekerheid? Wat is er fout aan het proberen bezit te verwerven? Waarom is amusement
taboe? In de islamitische wereld wordt ook naar deze dingen gestreefd, en heel wat
hardhandiger dan in het Westen. Bovendien geeft Koran 106:2 en 4, hoe je de tekst ook
uitlegt, welwillend toestemming om deze drie doelen na te streven.
Het kan nog erger. Hetzelfde nummer van de krant schrijft over 'De leegte binnen de
westerse samenleving'. Het stuk blijkt te gaan over een anthropologe, Mary Douglas, die
betoogt dat er geen kloof is tussen 'primitieven' en 'modernen'. Behalve dan toch, als ik
bij wijze van willekeurig voorbeeld een paar dingen noemen mag, dat 'primitieven' niet
naar de tandarts en de opticien kunnen gaan, en dus altijd kiespijn hebben. Ze verkeren
bovendien dus permanent in dezelfde toestand als wij wanneer we onze bril kwijt zijn.
Ook is er een grappig verschil in levensverwachting. Weinig primitieven konden
verwachten gezond de 65 jaar te halen.
Hoe het mogelijk is vraag je je af, maar aan het einde van het artikel doet de krant er nog
weer een schepje bovenop, en citeert de bejaarde menskundige Mary Douglas als volgt:
'Ik woon nu vlak bij het British Museum. Er was een tentoonstelling van calligrafie met
de titel Word into Art. En ongeveer in het formaat van uw stoel was een beeld, een kooi
met iets erin. Het was de Arabische letter H. In de catalogus werd uitgelegd dat H 'niets'
betekent. Het beeld was 'niets' dat probeerde te ontsnappen. Een hedendaags Arabische
commentaar op ons bestaan waarin we niets geloven en niets hebben. We proberen te
ontsnappen aan het niets om ons heen. Dat is briljant.'
Eerlijk, laten we wel wezen, dat is volstrekte wartaal. Het enige wat er nog van te
snappen is dat er iets lijkt te zijn dat Arabieren beter weten dan wij, maar wat dat dan is,
blijft helaas in het onzekere. Maar het zal de islam wel weer wezen.
Wie, zoals de academische antropologie die door Mary Douglas werd beoefend, beweert
dat alle culturen evenwaardig zijn, zegt in feite dat het uitvoeren van vrouwenbesnijdenis
evenwaardig is aan het nalaten van deze praktijk, en dat vegetarisme evenwaardig is
aan kannibalisme. Dat klopt natuurlijk niet.
Een cultuur is een mozaïek van verschillende, eindeloos veel elementen. Sommige van
die elementen deugen niet, daarom is de ene mozaïek beter dan de andere. Culturen zijn
dan ook niet gelijkwaardig, culturen zijn sterk in waarde en effectiviteit verschillend.
Culturen kunnen elementen bevatten die mensvijandig zijn. Ook kunnen culturen
elementen bevatten die ongewoon waardevol zijn. Wat is nu het meest waardevolle en
ongewone element uit onze westerse cultuur?
Daarover hoeft niet lang te worden gestreden, dat is het vermogen om een fout te kunnen
toegeven. Heel de westerse cultuur is daarvan doortrokken. Het is zowel voor de
bètawetenschappen als het dagelijkse sociale leven van groot belang, dat een modern
mens er zo weinig moeite mee heeft om te zeggen: 'Ik heb me vergist. Ik heb een fout
gemaakt'.
Voor een deel is dat te danken aan de christelijke erfenis die Europa heeft ontvangen.
Kerken hebben bijna twee millennia mensen geoefend in het zeggen van 'Ik heb een fout
gemaakt. Ik heb gezondigd. Sorry. Excuus. Pardon. Mea culpa.' Daarna beginnen we
vrolijk weer opnieuw. Zelfs de Nederlandse tv-reclame werkt eraan mee dit besef levend
te houden: 'Foutje. Bedankt.'
Natuurlijk bestaan er ook ongezonde vormen van schuldbesef, en uiteraard is die
kerkelijke schuldbelijdenis verregaand tot een automatisme geroutiniseerd. Maar
wanneer het er op aan komt, hebben westerlingen hun vingeroefeningen gedaan, zijn in
staat schuld te bekennen, en ontlenen er zelfs prestige aan wanneer ze ruiterlijk hun fout
toegegeven hebben.
Wanneer daarentegen, zoals in het Midden-Oosten, een cultuur het vermogen een fout te
erkennen mist, gaan er rare dingen gebeuren. Wetenschappelijke vooruitgang is dan
haast niet mogelijk, want wetenschap begint met het opsporen van fouten in wetenschap
van vroeger. Het falsificatieprincipe van de filosoof Karl Popper is in feite een
geseculariseerde vorm van de christelijke schuldbelijdenis.
Er zijn dan ook tot op heden geen Nobelprijzen voor de bètawetenschappen in de
islamitische wereld terecht gekomen. In de islamitische cultuur zouden allerlei
individuen misschien natuurlijk best af en toe bereid zijn om een fout toe te geven. Maar
als ze daar misschien zelf nog wel daartoe bereid zouden zijn, dan kunnen ze dat toch
hun familie, hun buurt, hun laboratorium, hun bedrijf, hun volk of hun partij niet
aandoen.
Dus worden fouten hardnekkig verdoezeld, en komt het niet van een nieuw begin. Wie
een fout toegeeft, ontleent daar in een islamitisch milieu in geen geval prestige aan. Het
maakt hem niet gelukkig, maar juist ongelukkig. Fouten moeten worden ontkend.
Kritiek die gericht is op het opsporen en verbeteren van fouten, valt dan ook altijd
verkeerd.
De moslimse trots op de Jihad en de westerse gegeneerdheid over de kruistochten
illustreren het eigenlijk afdoend. De dialoog tussen het westen en de islam blijft dan ook
heel beperkt. De moslims zeggen: 'Jullie zijn schuldig.' Daarop antwoorden
westerlingen: 'Dat klopt'. Mocht het gesprek daarna nog worden voortgezet, dan worden
partijen het toch meestal al snel eens dat de joden niet deugen. Daarna volgt er nog een
rondje van ontkenning van de Holocaust en de Jihad, en nadat er weer eens excuus is
aangeboden voor de kruistochten kunnen we weer naar huis.
Ontkenning van de Holocaust en van de Jihad is in laatste instantie een gebrek aan
waarheidsliefde. Geen fouten kunnen of willen toegeven is even zo goed een gebrek aan
waarheidsliefde. Maar alleen wie de waarheid liefheeft, zal het wél-gaan in deze wereld.
Zoiets staat er trouwens ook in de Koran.